Bdhe zgjedhin anëtarët e tyre për shumë arsye, por ju dëshironi të mendoni se aftësia për të luajtur do të ishte në krye të listës. Nuk funksionoi në atë mënyrë në verën e vitit 1964 kur Byrds, një nga grupet më me ndikim të rock-ut, po finalizonin formacionin e tyre. Me katër anëtarë shumë të talentuar tashmë në vend, atyre u mungonte vetëm një baterist. Fati u godit kur ata panë Michael Clarke duke shëtitur pranë klubit të Troubadurëve në LA “Nuk na interesonte nëse ai mund të luante bateri apo jo,” kujtoi Roger McGuinn një ditë më parë duke qeshur. “Ai dukej si dy nga Rolling Stones të rrokullisur në një!”
Konkretisht, Clarke mburrej me balluket e dendura të Brian Jones dhe buzët e harlisura të Mick Jagger, për të mos përmendur fizikun e hollë të të gjithë rockerëve klasikë të ditës. Fakti i thjeshtë që një nga grupet më të rëndësishme dhe më të respektuara të muzikës do të vlerësonte tipare si ato kaq shumë, vërteton përfundimisht fuqinë e pamjes, stilit dhe modës në muzikën popullore. Ndërsa kjo mund të jetë e qartë në botën e pop-it bashkëkohor, elementë të tillë pranoheshin shumë më rrallë në botën e rock’n’roll-it të viteve ’60, kur mantra ishte “kjo ka të bëjë me muzikën, o njeri”.
Megjithatë, siç e bëri të qartë McGuinn, “kur je në një grup, dëshiron të krijosh një mistikë. Stili vizual ka qenë gjithmonë shumë i rëndësishëm për këtë”, tha ai.
Një libër i mrekullueshëm i drejtuar nga fotot, i titulluar The Byrds 1964-67, synon të vërtetojë se, gjatë asaj epoke, Byrdët kishin pothuajse po aq rezonancë në fushën e stilit sa edhe në tingull. Historia me të drejtë i regjistron Byrds si grupin që, me kthesa marramendëse, u bë pionier i folk-rock-ut duke elektrizuar këngët e Dylanit si Mr Tambourine Man dhe Pete Seeger’s Turn! Kthehuni! Turn!, ndihmoi në krijimin e rock-ut psikedelik dhe raga me këngë si Eight Miles High dhe So You Wanna Be a Rock’n’Roll Star, dhe vendosi një tendencë në rok-kantri me albumin kryesor Sweetheart of the Rodeo. Përmes intervistave të gjera me tre anëtarët origjinalë të mbijetuar – McGuinn, Chris Hillman dhe David Crosby – libri përmban shumë detaje argëtuese rreth zhvillimit të atyre tingujve, si dhe marrëdhëniet e vështira ndërpersonale të grupit gjatë rrugës. Por fotot tregojnë një histori të ndryshme, një të shkrepur nga një dhunti sartoriale dhe teka, si dhe nga fuqia e bukurisë mashkullore. “Tom Petty tha një herë, ‘Byrds ishin një grup i bukur’,” kujtoi Hillman duke qeshur. “Ai tha, ‘ata kishin flokë dhe rroba të shkëlqyera’ dhe ne e bëmë!”
Ky kënd pothuajse nuk humbi te revistat e adoleshentëve në mesin e viteve ’60, të cilat i shfaqnin ata në përhapjet e fotografive “të zymta” të nënvizuara nga titrat e fytit. “Në ato ditë, përpara se të bombardoheshim vazhdimisht nga imazhet vizuale përmes mediave sociale, u desh prania e një grupi si Byrds në revistat teenybopper dhe në TV amerikan për të paraqitur një portë të re për veshjen,” tha Holly George-Warren. i cili shkroi librin Rock in Fashion me stilistin John Varvatos. “The Byrds ishin grupi që solli freskinë Anglo që ishte prezantuar nga Beatles dhe Stones në Amerikë”.
Në fakt, kur Byrds zgjodhën veshjet e tyre fillestare, modeli i tyre ishte Fab Four i hershëm. Në këtë mënyrë, ata adoptuan një pamje uniforme, duke i veshur anëtarët me këmisha me jakë me jakë dhe kostume të zeza të ngushta të zbukuruara në kadife. Por look-u nuk zgjati shumë dhe anëtarët nuk e favorizuan kurrë. “Nuk na pëlqeu konformiteti,” tha Hillman.
Nuk është çudi që ata u lehtësuan kur kostumet e tyre u vodhën në një klub në të cilin po luanin një natë. Sipas Hillman, fajtorët ishin anëtarët e grupit të Little Richard. “Kur Roger McGuinn i tha John Lennon-it për këtë,” kujton Hillman, “Lennon tha: “Do të doja që ata të kishin vjedhur tonë kostume!’”
Në fakt, kostumet e Beatle ishin pamja e dytë e adoptuar nga Byrds. Në ditët e tyre të formimit, kur ata njiheshin ende si Jet Set, lojtarët fillestarë mbanin këmisha të bardha të qarta që i bënin të dukeshin po aq të pastër sa djemtë e korit. “Ne kishim punuar me grupe folklorike dhe ata kishin atë pamje,” tha McGuinn. “Grupe si Kingston Trio filluan atë stil kolegjial dhe ne shkuam me të. Gradualisht, ne u bëmë më bohemë.”
“Ata filluan të adoptonin pamje shumë individuale,” tha George-Warren. “Ajo që patë në atë periudhë ishte një tregues i hershëm i asaj që më vonë do të bëhej ‘pamje kundër-kulturore’.”
Një nga zgjedhjet më të dukshme dhe më të imituara të stilit të hershëm ishte përdorimi i syzeve të vogla drejtkëndëshe me tela nga McGuinn, një aksesor që mund të blihet me çmim të lirë në çdo farmaci. McGuinn i bëri ato të duken të dallueshme duke i mashtruar me lente blu të ftohta. Ai u frymëzua nga syzet e rrumbullakëta blu kobalti të mbajtura nga këngëtari i Lovin’ Spoonful, John Sebastian, të cilin McGuinn e kishte takuar në ditët e tij në skenën folklorike të Greenwich Village. “Unë thashë, ‘wow ato janë nuanca të ftohta!”, kujton McGuinn. “Ai tha ‘provojini ato, shikoni dritat e rrugës dhe lëvizni kokën përreth. Duket vërtet e zymtë!’ Kështu, vendosa lentet blu. Nuk do t’i mbaja ato gjatë gjithë kohës, por më pas një producent televiziv në Angli i pa dhe tha, ‘të gjithë kanë nevojë për një mashtrim’”.
“Një yll pop nuk kishte pasur atë lloj efekti në syze që nga Buddy Holly dhe Roy Orbison,” tha George-Warren. “Më vonë, ne pamë John Lennon me syzet e gjyshes.”
Libri përmban imazhe të djemve në audiencë që mbanin ato syze, fillimisht në Ciro’s, një klub në Sunset Strip ku Byrds fillimisht ndërtuan një audiencë dhe një skenë. Klubi, i cili ishte pajisur në kabinat e vjetra të stilit të Vegasit, kishte qenë i madh në vitet 1940, kur audienca do të vinte për akte si Tony Bennett dhe Sinatra. Nga vitet ’60, ajo kishte rënë në kohë të vështira. Prenotuesit e ringjallën atë duke rezervuar Byrds. “Ne e mbushëm atë vend, njeri,” tha David Crosby. “Ishte plot me njerëz dhe kishte një rresht poshtë bllokut për të hyrë brenda. Të gjithë e vunë re këtë, gjë që na ndihmoi vërtet.”
Byrds tërhoqën më tej vëmendjen duke bërë që shoqet e tyre femra të vepronin si valltare në Ciro’s, një tipar që ata e sollën më vonë në rrugë me vete. Në të njëjtën kohë, sjellja e anëtarëve të grupit mbeti e ftohtë. “Si interpretues, Byrds ishin të përmbajtur,” tha Hillman. “Ne nuk ishim një grup show që lëvizte dhe buzëqeshte.”
Për të ruajtur një pamje po aq të lezetshme, Hillman u përball me një sfidë të konsiderueshme. Për shkak se donte të përshtatej me djemtë e tjerë, ai punoi fuqishëm për të rregulluar flokët e tij natyralisht kaçurrela. “E lava dhe vendosa një xhel për të rregulluar,” tha ai. “Unë do ta kaloja gjithë atë punë dhe më pas, në momentin që arritëm në mesperëndim gjatë verës, ku është me të vërtetë lagështirë, flokët e mi do të ‘rriheshin’ në burime.
I frymëzuar nga kaçurrelat krenare të Dylan-it, Hillman më në fund i la flokët e tij të egra. Kjo u shoqërua me lëvizjen e anëtarëve të ndryshëm për të adoptuar rroba më të pazakonta. Pamja e tyre ndryshoi po aq shpejt sa edhe muzika e tyre. Nuk është çudi që McGuinn i krahasoi Byrds me “një revistë elektronike” të krijuar për të pasqyruar një botë gjithnjë në ndryshim. Crosby prezantoi stilet më të çuditshme në grup, me veshjet e kokës në fokus. Në fillim të ’67, ai bëri një deklaratë duke rimodeluar një fedora klasike Borsalino. “Pashë Borsalinon në dyqan dhe më pëlqeu ngjyra,” tha ai. “Vendosa të shtyp pjesën e sipërme të saj për ta bërë të duket si një kapele kauboj dhe me të vërtetë funksionoi.”
Gjashtë muaj më vonë, ai mbajti një kapele të stilit ushanka për t’iu përshtatur këmishës ruse që kishte zgjedhur për një fotosesion. Në lëvizjen e tij më teatrale, ai kishte veshur një pelerinë lëkure të rrjedhshme. “Nëse doni të shihni diçka vërtet budallaqe, provoni të ngasni një motoçikletë me pelerinë”, tha Crosby duke qeshur.
“David dukej si një lloj superheroi hipi që kalëronte nëpër kodrat e Hollivudit”, tha McGuinn.
Ndërkohë, vetë McGuinn favorizonte xhaketat dhe kravatat konservatore, por shkëlqente me ngjyra psikodelike. “Shkova në shkollën përgatitore ku duhej të mbanim kravatë çdo ditë,” tha ai. “Kështu që ajo pamje ishte normale për mua.”
McGuinn bëri një deklaratë tjetër duke veshur një dhi, një pamje që kishte qenë e madhe me beatnikët në vitet ’50, por që doli nga moda në mesin e viteve ’60 përpara se McGuinn të ndihmonte në ringjalljen e saj. Pamja erdhi rastësisht. Një ditë, duke hipur në një skuter rroje “Unë shkova në bam dhe u ul në buzën time,” tha McGuinn. “Ne patëm një shfaqje televizive javën tjetër, kështu që rrita dhinë për të fshehur mavijosjen.”
The Byrds patën një ndikim të fortë vizual edhe në kopertinat e albumeve të tyre. Fotografi Barry Feinstein përdori një lente fisheye për të shkrepur imazhin për debutimin e tyre në vitin 1965. Ishte një nga përdorimet e para të një teknike që më vonë u bë një klishe psikodelike.
Anëtari i grupit që kamera e donte më shumë ishte Gene Clark, një këngëtar i talentuar i cili ishte gjithashtu kompozitori më produktiv i grupit në ditët e para. Clark ishte i pashëm i Hollivudit dhe, siç e bën të qartë një foto e djemve me rroba banje, ishte tërësisht i copëtuar. “Ai u rrit në një fermë në Kansas, kështu që ai u mërzit,” tha Hillman. “Djali nuk shkoi kurrë në palestër, por dukej si ai. Kur perdja hapej, çdo e re në shtëpi do të përqendrohej pikërisht tek ai.
Fatkeqësisht, Clark kishte probleme me shëndetin mendor dhe gjithashtu zhvilloi një frikë nga fluturimi, gjë që së bashku e bëri atë të largohej dy herë nga grupi. “Ai thjesht u largua nga fundi,” tha McGuinn. (Clark vdiq nga problemet e lidhura me alkoolin në moshën 46-vjeçare, ashtu si Michael Clarke në moshën 47-vjeçare.)
Megjithëse grupi vazhdoi të humbiste anëtarët në vitet e tyre të hershme, ata vazhduan të rriteshin muzikalisht. Albumi i tyre i vitit 1968, The Notorious Byrd Brothers, i cili u finalizua pasi grupi humbi të dy Crosby dhe Clark, ishte një triumf krijues që i zhvendosi ata në një drejtim më fshatar si nga ana zanore ashtu edhe nga ana vizuale. Stili i muzikantëve zgjati përtej tre viteve të mbuluara nga libri. Kur Hillman u largua nga Byrds në 1969 për të ndihmuar në formimin e Flying Burrito Brothers me një tjetër ish-Byrd, Gram Parsons, ata u bënë rrokerët e parë që kishin “kostume nudie”, një stil i bërë i famshëm nga yjet e vendit si Hank Williams dhe Porter Wagoner. Krijuar nga Nudie Cohn, këto veshje paraqisnin diamant të rremë të përpunuar dhe qëndisje të dendura me imazhe të zgjedhura nga blerësi. Veshja e Parsons përmbante gjethe marijuanë. Palaonët gjigantë të mburrur të Hillman.
Zgjedhja e imazheve nga Hillman nënvizoi një nga aspektet më revolucionare të stilit rock në vitet ’60. Ashtu si pallonjtë në botën e avionëve, kultura rock u përqendrua te meshkujt si objekte seksi dhe jo te femrat, një ndryshim që ishte po aq subversiv në vitet ’60 sa vetë muzika. “Ishte për shikimin e grave – dhe burrave, megjithëse ata kurrë nuk do të donin ta pranonin”, tha George-Warren. “Ata pretenduan se pamja nuk ka rëndësi. Kjo ishte gjithmonë marrëzi.”
Përtej zgjerimit të lenteve seksuale, epoka pa ndryshime edhe në klasën e njerëzve të përfshirë në rock. “Përpara grupeve si Byrds, muzikantët e rock’n’roll nuk kishin ardhur kurrë nga klasa e mesme e lartë,” tha Danny Fields, i cili redaktoi revistën për adoleshencë Datebook në vitet ’60 dhe që vazhdoi të zbulonte Iggy Pop-in dhe të menaxhonte Ramones. “Ata ishin ose si Elvisi nga jugu, ose si fëmijë italianë të klasës punëtore që këndonin doo-wop në verilindje, ose të zinj. The Byrds ishin ndër grupet e para me të cilat fëmijët e bardhë të klasës së mesme mund të lidheshin vërtet. Ne i adhuruam sepse ata ishin grupi i parë i lezetshëm amerikan që bënte muzikë të bukur dhe kishte hite. Dhe ata ishin të nxehtë!”
Pavarësisht nga e gjithë joshja vizuale dhe thellësia muzikore e Byrds, McGuinn tha se ai e gjeti përvojën e shikimit të librit, “pak të trishtuar, sepse e gjithë gjëja u shkatërrua në fund”.
Por Hillman sheh anën më pozitive. “Njerëzit që as nuk ishin gjallë në atë kohë, tani mund t’i shikojnë këto foto dhe të fitojnë një këndvështrim të ri mbi grupin dhe sa të ndryshëm ishim ne,” tha ai. “Në të gjitha gjërat, ne ishim krijues.”
